Τώρα είναι καλό ή κακό που εγώ δεν είμαι στην Ελλάδα;

Τα νέα μου ήρθαν σα κεραυνός...σκοτώθηκε ένας 15χρονος νεαρός από σφαίρα αστυνομικού......ωχ! σκέφτηκα αμέσως...το σύνθημα "μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι" θα αρχίσει να παίρνει και να δίνει σε πορείες διαμαρτυρίας και αμέσως πήρα την μητέρα μου τηλέφωνο να μη βγει από το σπίτι γιατί θα κλείσει η Τσιμισκή από πορευόμενους διαδηλωτές.....Ποτέ όμως δεν περίμενα αυτό που θα επακολουθούσε.....
Αμέσως δημιουργήθηκαν ομάδες διαδηλωτών που μέσα στους κόλπους τους μπήκαν και αναρχικοί (λείπει ο Μάρτης απ'τη Σαρακοστή;) και καθώς ενώθηκαν με το πλήθος η κατάσταση βγήκε από κάθε έλεγχο. Βόμβες,δακρυγόνα και Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Χανιά, Κομοτηνή, Γιάννενα,Ρόδος και Σέρρες (συγχωρήστε με αν ξεχνάω κάποια πόλη) τυλίχτηκαν στις φλόγες...οι αναρχικοί μπήκαν μέσα στα πανεπιστήμια για να κρυφτούν με τη σκέψη οτι το άσυλο θα τους προστάτευε όπως κι έγινε.
Καταστήματα κάηκαν και λεηλατήθηκαν , αυτοκίνητα επίσης και τα πανεπιστήμια....ας πούμε οτι για τη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης αποτελεί ανάμνηση το εσωτερικό της. Το ίδιο ισχύει και τη Θεολογική, το Πολυτεχνείο και παρά τρίχα τη γλίτωσε η βιβλιοθήκη της Νομικής που περιέχει σπανιότατα βιβλία. Οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι προσπάθησαν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους κι όσοι δεν μπόρεσαν κατέλυσαν σε φιλικά τους σπίτια. Η οδός Ερμού και η Αγίας Σοφίας θυμίζουν τοπία μάχης Β' Παγκοσμίου Πολέμου αν και οι Γερμανοί ήταν πιο συγκρατημένοι στην καταστροφή....πώς φτάσαμε αυτές τις μέρες να θεωρούμε τους Γερμανούς SS απλά στρουμφάκια στην καταστροφή ...δεν μπορώ να το καταλάβω. Και όπως σχολίασε κι ο φίλος μου ο Χάρης -άλλος Έλληνας του εξωτερικού- ο αστυνομικός τραυμάτισε τη Δημοκρατία,οι αναρχικοί την σκότωσαν.
Και η Δημοκρατία δεν πέθανε μόνο μια φορά, έζησε χίλιους θανάτους. Κάθε φορά που καιγόταν ένα αυτοκίνητο, κάθε φορά που φοβότανένας άνθρωπος να βγει από το σπίτι του, κάθε φορά που η αστυνομία κοιτούσε με δεμένα τα χέρια την καταστροφή γύρω της....και απόψε ζει ακόμα έναν θάνατο, την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Το πανεπιστημιακό άσυλο υπήρξε ως φόρος τιμής στο Πολυτεχνείου, που όλα αυτά τα έτη χρησιμοποιούνταν λάθος αλλά κατά βάθος υπήρξε αυτή η ανάμνηση της 17ης Νοεμβρίου. Απόψε ο πρύτανης του ΑΠΘ πήρε τηλέφωνο την αστυνομία και τους ζήτησε ο ίδιος να επέμβουν, άνοιξε την πύλη κι η αστυνομία εισέβαλε σ'έναν χώρο που είχε να μπει από το 1974. Αύριο το πρωί ο πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής έχει συνάντηση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας (της ποιάς;;;) Κ.Παπούλια για να συζητήσουν το θέμα και να αν κρίνουν οτι η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη, θα κηρύξουν τη χώρα σε κατάσταση "εκτάκτου ανάγκης".
Για όσους δεν το ξέρουν αυτό σημαίνει κατάλυση του Συντάγματος και επέμβαση ενδεχομένως στρατού. Γεγονός που πάλι είχε να συμβεί από το 1974. Μήπως τελικά ο Θουκυδίδης είχε δίκιο οτι η ιστορία γυρίζει σε κύκλο και τα γεγονότα απλά ανακυκλώνονται; Όπως φαίνεται, ναι!
Ανησυχώ για την πατρίδα μου, ανησυχώ για τα χώματά της. Θα δείτε οτι σε προηγούμενη ανάρτηση παρομοιάστηκα με τον Ανταίο που έπαιρνε δύναμη από τη γη.....τώρα τι δύναμη να πάρω κι από που; Από αποκαϊδια; Από την αναρχία που επικρατεί; Ή μήπως από το διεθνές ρεζιλίκι που υποστήκαμε για ακόμα μία φορά;
Μια χούφτα άνθρωποι είμαστε και δεν μπορούμε να επιβάλλουμε κάποιες αρχές σεβασμού;
Ποιός δε θυμάται το βιβλίο της ΣΤ΄ ,παρακαλώ, Δημοτικού που έλεγε οτι ναι,έχει κι η Δημοκρατία όρια και βρίσκονται εκεί που ξεκινάν τα όρια των άλλων. Οτι κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της περιουσίας και επίσης οτι η Δημοκρατία πηγάζει από τον εσωτερικό σεβασμό που τρέφουμε για τον συμπολίτη μας. Φαίνεται οτι αυτοί τελικά που δε διαβάζουν στο σχολείο όντως γίνονται αναρχικοί,είχε δίκιο ο δασκαλός μου που τους έλεγε έτσι! (σημ. να κάνω πολύ μελετηρά παιδιά)
Στη θεωρία όλα καλά,η πράξη είναι το πρόβλημα. Και το μόνο που μου μένει είναι μια αναμονή να δω πως θα εξελιχθούν τα γεγονότα και ένα σφίξιμο στην καρδιά.
"Αχ, βρε Ελλαδίτσα μου που ησυχία δε βρίσκεις, να μην μπορώ να 'ρθω να σε παρηγορήσω;" Από την άλλη μπορώ να παίξω το ρόλο του εξωτερικού κριτή χωρίς να παρασυρθώ από τη συναισθηματική έξαρση των γεγονότων. Μάλιστα....
"Τώρα είναι καλό ή κακό που εγώ δεν είμαι στην Ελλάδα;"

Στις 5.53 τα ξημερώματα....

Καλημέρα σας,
αυτό που ποτέ μου δεν κατάφερα να καταλάβω είναι πως ο κόσμος κοιμάται με άνεση τα βράδια..εγώ, προσωπικά, αν δεν έχω κάποια δουλειά το πρωί είναι αδύνατο να με πάρει ο ύπνος κι αν δε με απασχολεί και κάτι τότε...καλό ξημέρωμα. Όπως και σήμερα καλή του ώρα του εγκεφάλου μου, αρνείται σθενερά να συνεργαστεί με ο,τιδήποτε του αναθέτω. Τον έβαλα, λοιπόν, να γράφει μπας και μου κάνει τη χάρη στο τέλος να φανεί συνεργάσιμος. (Δεν το βλέπω, αλλά όσο ζω ελπίζω κι όσο ελπίζω απελπίζομαι).
Σήμερα η μέρα ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις...ξύπνησα στις 11 το πρωί (γκουχ,γκουχ καλά ντε μεσημέρι), ήπια τον καφέ μου με το πάαααασο μου, χάζεψα στο διαδίκτυο επίσης με το πάαααασο μου,πήγα στο μάθημά μου και τέλος συναντήθηκα με την ελληνική κοινότητα Κων/πόλεως! Υπέροχα, θα πείτε...
Χθες το βράδυ έγινα μάρτυρας γεγονότων που θυμίζουν far far West με καβγάδες,μαχαιρώματα και τσαμπουκάδες (αν και ωραιότατους στην όψη) αστυνομικούς! Ένας διανοητικά καθυστερημένος μέθυσος της γειτονιάς πήγε να κάνει παρατήρηση σε καπνίζοντα Αμερικανό εκδιωχθέντα από της οικίας του λόγω του οτι η precious σύζυγος απαγορεύει το κάπνισμα εντός της οικίας. Είπε ο ένας,χειρονόμησε ο άλλος, ξαναείπε ο πρώτος και πήγε να χειροδικήσει ο δεύτερος...τραβάει,που λέτε, ένα συμπαθέστατο μαχαιράκι ο μεθυσμένος πλην βαθύτατα προσβεβλημένος κύριος με σκοπό να εξαναγκάσει τον Αμερικάνο να επιστρέψει στην οικία του...δε χρειάζεται νομίζω να σας διηγηθώ τη συνέχεια...
Η κατά τα άλλα ήσυχη μέρα μου διανθίστηκε με το σκάσιμο ενός λάστιχου στο διπλανό δρομάκι που μου προκάλεσε πολλαπλά εγκεφαλικά κι εμφράγματα στην ανάμνηση των χθεσινοβραδινών γεγονότων και σα να μην έφτανε αυτό..χτυπούσε σα τρελό το κινητό τηλέφωνο κατά τη διάρκεια του μαθήματος καλώντας με με απεγνωσμένο SOS η λατρευτή εν Ελλάδι φίλη μου για να μου δηλώσει οτι όλοι οι άντρες είναι γουρούνια (σιγά το νέο,το μάθαμε πια!τα ίδια λεν κι αυτοί για μας) και οτι αν ποτέ ξανακολλήσει με κανένα γουρούνι του εν λόγω είδους, να της κάνω ευθανασία. Αφού συμφώνησα με βαριά καρδιά γιατί είναι σίγουρο οτι θα ξαναβρεί ένα γουρούνι, είναι τόσο γλυκά τα άτιμα!, δε θέλω να τη χάσω, πήρα το δρόμο προς το Cafe Olivia που θα συναντούσα την ελληνική κοινότητα για πρώτη φορά μετά απο 3 χρόνια στην Πόλη (καλά ρε κοπελιά μετά από 3 χρόνια το θυμήθηκες;). Η κοινότητα είναι γλυκύτατη...όλοι χαμογελαστοί, καταδεκτικοί και πρόθυμοι να σε γνωρίσουν. Μετά τη γνωστή ανάκριση ποιά είσαι,τι κάνεις γιατί δε σε ξέρουμε...κάθισα να απολαύσω έναν πικρό καφέ μετά μηνυμάτων της αγαπουλίνας μου, ο οποίος δεν μπορεί να καταλάβει γιατί μπλέκομαι με την ελληνική κοινότητα από τη στιγμή που έχω αυτόν τον ένα και μοναδικό άντρακλα στη ζωή μου..ακολουθούμενο από το "καλά μετά απο 3 χρόνια το θυμήθηκες;"
Ε,ναι ρε παιδιά μετά από 3 χρόνια το θυμήθηκα...μπα σε καλό σας...τώρα με πιάσαν τα δύσκολα, τώρα το θυμήθηκα...γιατί στα δύσκολα το θές το πατριωτάκι να σου πετάξει καμμιά ατάκα του τύπου "μη σε νοιάζει κοπελάρα μου, πες το εσύ κι εμείς κάτι θα κάνουμε" (αλήθεια το κοπελάρα πως μεταφράζεται; μάλλον δε μεταφράζεται...) κι ας είναι και γουρούνι σύμφωνα με τη φίλτατη φίλη μου! Γιατί όπου μαζεύονται πολλοί Έλληνες ακούς εκείνη την ευλογημένη φασαρία που ξεχωρίζουν οι καθησυχαστικές φράσεις "τι λές ρε μαλάκα τώρα,σοβαρά;" "αστο να πάει λέμε,θα τσουλήσει από μόνο του" και το αγαπημένο μου "τι θα πάρει η κοπελιά;" Των ομματιών της να γυρίσει Ελλάδα μακάρι Θεέ μου μου ήρθε να του πω αλλά κρατήθηκα...όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί μέσα μου ξέρω οτι όταν γυρίζω και ζω για κάποιο λόγο εκεί, η λατρευτή μου πατρίδα πάντα θα βρει έναν τρόπο να με πληγώσει...προς το παρόν που ήρθαν τα ζόρια πάω να λουφάξω στην αγκαλιά της για να παρηγορηθώ!

Η ατέλειωτη περιπέτεια ενός προσκυνητή των σπουδών!

Τις βασικές μου σπουδές τις έκανα στην Ελλάδα...στη Θεσσαλονίκη και μου άρεσε πολύ...φυσικά το πανεπιστήμιο ήταν ανοργάνωτο,οι καταλήψεις έδιναν κι έπαιρναν αλλά ήταν 4 φανταστικά χρόνια...
Μετά όταν αποφάσισα να βγω στην αγορά εργασίας συνειδητοποίησα οτι το πανεπιστήμιο και οι σπουδές μου δεν ήταν αρκετές για να βρω μια "αξιοπρεπή" δουλειά και οτι έπρεπε ή να δώσω ΑΣΕΠ (φριχτή εμπειρία,πιστέψτε με) ή να βρω ένα μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο ΑΠΘ ή να πάρω τα μπογαλάκια μου και να πάω σε μιαν άλλη χώρα με ιδιωτικά πανεπιστήμια και να κάνω το μεταπτυχιακό μου εκεί. Ο ΑΣΕΠ όπως προείπα υπήρξε μια ψυχοφθόρα εμπειρία, στο Αριστοτέλειο χρειαζόμουν "μέσον" για τα καλά μεταπτυχιακά επομένως οι πολλαπλές μου επιλογές στην ουσία ήταν μία καθόλου επιθυμητή αλλά ευδιάκριτη.
Μετά ήρθε ο έρωτας...γνώρισα έναν Τούρκο,τον ερωτεύτηκα,με ερωτεύτηκε και κουρασμένη άπό τα ατελείωτα σύρε-έλα στην Κων/πολη αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στα εκεί αγγλόφωνα πανεπιστήμια και να συνδυάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου,έρωτα και σπουδές!
Εκεί ξεκινούν και οι περιπέτειες.....το πανεπιστήμιο εκεί οργανωμένο καλύτερα κατά μακρόν από το ΑΠΘ,ενώ τα μαθήματα γίνονται στα αγγλικά,η γλώσσα επικοινωνίας με γραμματείες και λοιπούς φορείς είναι η τουρκική!!! Μετά απο αγώνες κι αγωνίες και με τη βοήθεια του έρωτος,φυσικά κατάφερα να μάθω τη γλώσσα και να μπορώ να ανταλλάξω 5-6 βασικές κουβέντες με τη γραμματεία.
Επίσης,οι ανακοινώσεις γίνονται μέσω internet και μία φτωχή φοιτητριούλα του ΑΠΘ που έχει συνηθίσει να τα βρίσκει όλα τοιχοκολλημένα στη γραμματεία έχασε την έναρξη των μαθημάτων..(να το πω βλακεία;;έστω...δεκτό!)
Οι καθηγητές θεωρούν αυτονόητο οτι ένας φοιτητής ξέρει τι θέλει,ξέρει να γράφει εργασίες και να χρησιμοποιεί την e-library για έρευνα. Εγώ δεν είχα ιδέα τι μπορώ να κάνω με το μεταπτυχιακό που πάσχιζα να πάρω,εργασία στο Αριστοτέλειο δεν με έβαλαν να γράψω ποτέ(ς) και το e-library το ανακάλυψα τυχαία παίζοντας με το επίσημο website(ιστιοσελίδα) του πανεπιστημίου πάνω σε μια κρίση βαρεμάρας!!!
Πρέπει ν'ακούγομαι φοβερά ηλίθια και άσχετη αλλά για μένα όλα υπήρξαν μια πρωτόγνωρη εμπειρία...τώρα που το πρώτο κομμάτι της περιπέτειας φτάνει στο τέλος του και έρχεται το δεύτερο, αυτό του διαδακτορικού, έχω αρχίσει να φοβάμαι...τί άλλο θα δουν τα ωραία και μεγάλα μου μάτια;
Το πανεπιστήμιο που διάλεξα βρίσκεται στην Ιταλία και η μετακόμιση φαντάζει πιο εύκολη από την προσαρμογή στο σύστημα του ίδιου του πανεπιστημίου...
Μα καλά...φωνάζουμε και τσιρίζουμε για δωρεάν παιδεία και κανείς μα κανείς δεν αναρωτιέται τι στο καλό μας προσφέρει αυτή η δωρεάν παιδεία! Είναι δυνατόν ενώ οι θεωρητική μας κατάρτιση είναι καλή (πράγματι είναι καλή) να υστερούμε σε οργάνωση και σε τεχνικές γνώσεις;
Να διορθωθεί παρακαλώ αυτό γιατί αδικούνται τα ελληνικά πανεπιστήμια. Οι Τούρκοι αποδείχτηκαν πιο οργανωμένοι απο εμάς που περνιόμαστε και για "Ευρωπαίοι". Συν το οτι χρειάζεται κι ένας πραγματικός επαγγελματικός προσανατολισμός για το πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα πτυχία που παίρνουμε μετά από τόσο κόπο και τρόμο πανελληνίων εξετάσεων.
Και η περιπέτεια συνεχίζεται....

Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης....

Σήμερα είναι 5 Σεπτεμβρίου και οι διακοπές έχουν τελειώσει. Ο κόσμος γύρισε από τις διακοπές του αν και η ζέστη καλά κρατεί.
Στη Θεσσαλονίκη ετοιμαζόμαστε για ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της χρονιάς,το άνοιγμα της Διεθνούς Εκθέσεως. Από σήμερα και για μια βδομάδα η Θεσσαλονίκη φορώντας τα καλά της ετοιμάζεται να δεχτεί τους πανταχόθεν επιχειρηματίες, εξέχοντες πολίτες της Ελλάδος και μία αρκετά υπολογίσιμη εκπροσώπηση της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.
Κάθε χρόνο την πρώτη βδομάδα του Σεπτεμβρίου η Θεσσαλονίκη μας γίνεται το επίκεντρο της Ελλάδος. Ο πρωθυπουργός κάνει σημαντικές ανακοινώσεις, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προσπαθεί να αντιταχθεί στα νέα προγράμματα και όλος ο κόσμος συρρέει στη συμπρωτεύουσα για να χαζέψει την έκθεση ή για να πάρει ιδέες για τις επιχειρήσεις του. Μετά από αυτό το πανηγύρι, η Θεσσαλονίκη επανέρχεται στο ρόλο της "δεύτερης" πόλης.
Το ερώτημα παραμένει "γιατί τόσο δεύτερη;"
Η Θεσσαλονίκη κρατάει τον βορρά, έχουμε ένα ωραιότατο λιμάνι που θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στις ελληνικές εμπορικές δραστηριότητες και καλή υποδομή να φιλοξενήσουμε σημαντικά έργα αλλά δυστυχώς όλα μεταφέρθηκαν στην Αθήνα. Αποτελούμε μια εικονική συμπρωτεύουσα και το μόνο που έχουμε να μας θυμίζει τη δύναμή μας είναι αυτή η έκθεση.
Μήπως ο κ.πρωθυπουργός (ο εκάστοτε) θα έπρεπε μαζί με προγραμματικές δηλώσεις να δώσει έναν πιο ενεργό ρόλο στην πόλη μας;
Δε μισώ τους Αθηναίους-μην παρεξηγηθώ κιόλας- αλλά θεωρώ οτι η Αθήνα "παραφορτώθηκε" με ευθύνες και ρόλους και έργα. Γιατί να μην πάρουμε κάποιο βάρος κι εμείς;
Με πονάει που βλέπω την πόλη μου να είναι τόσο αδικημένη και παρεξηγημένη.
Όσον αφορά την έκθεση....τι να πρωτοσχολιάσω;
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή με τι λαχτάρα την περίμενα...με τους πάγκους παγωτού (τρώτε όσο μπορείτε) που σου έδιναν το πιο θεόρατο παγωτό που είχες δει ποτέ σου. Τους κλόουν και το μαλλί της γριάς και τα πυροτεχνήματα και την μαύρη μπύρα για τους γονείς που συνοδευόταν με κάτι φανταστικά λουκάνικα και τις συνεχόμενες συναυλίες....σαν ένα μεγάλο εβδομαδιαίο πανηγύρι!
Τώρα είναι καθαρά εμπορική με κάποιες συναυλίες για να κρατάνε κάτι το πανηγυρτζίδικο ως ιδέα. Και αυτό είναι το δεύτερό μου αίτημα...Φέρτε μου την έκθεση πίσω! Όπως την ήξερα..ως ΄ενα πανέμορφο πάρτυ,ως τρόπο διασκέδασης μικρών και μεγάλων, ως άποψη γνωριμίας με προϊόντα και εταιρίες.
Εξάλλου αυτός ήταν και αρχικά ο λόγος ύπαρξής της και έτσι εκφράζει και η Θεσσαλονίκη το χαρακτήρα της.....

Αφιερωμένο στους "εκτός" "εντός" και στους "επί τ'αυτά"!!!

Αγαπημένοι μου φίλοι και συμπατριώτες,
βρίσκομαι πίσω στη γη μου που τόσο πολύ μου είχε λείψει.ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη,στη νύμφη του Θερμαϊκού. Πονάει το γόνατό μου λόγω υγρασίας,δουλεύει ο κλιματισμός στο φουλ εξαιτίας της υπερβολικής ζέστης αλλά εξακολουθώ να δηλώνω πανευτυχής που βρίσκομαι εδώ!!!!!!!!!
Αισθάνομαι τυχερή που ο Θεός με ευλόγησε με μια τέτοια πόλη....τόσο όμορφη,καθόλου ήσυχη και απόλυτα ανθρώπινη.
Μία πόλη όπου έζησαν και συνεργάστηκαν Έλληνες,Εβραίοι,Αρμένιοι,Ενετοί και Τούρκοι. Κάνοντας μια μικρή βόλτα στην πόλη συνειδητοποιώ το εξής: όπου κι αν πάω,όπου κι αν ζήσω θα γυρίσω εδώ στο τέλος για την περίοδο των γηρατειών...εδώ θέλω να με επισκέπτονται εγγόνια (αν ο Θεός δώσει) κι εδώ να ξεναγώ τους φίλους μου..όσο κρατούν τα πόδια μου να περπατώ σε εκείνη την ηλικία...
Σας χαιρετώ όλους,σας περιμένω να γυρίσετε εδώ για μια βόλτα στην Άθωνος και για ατέλειωτους φραπέδες στην παραλία,για μπάνια στη Χαλκιδική και για ποτάκια στον Όμιλο....
Είναι μία από τις λίγες φορές που στην υπερβολικά εύγλωττη ζωή μου αντιγράφω την έμπνευση ενός σχολιαστή ποδοσφαίρου (Euro 2004)....γιατί εγώ προσωπικά δεν έχω τι να πω...."Δεν περιγράφω άλλο" !!!!
Κλειστό λόγω διακοπών!

Να παίζει με το άσπρο και το κυανό η ψυχή μου....

Τολμώντας να αντιγράψω τον σπουδαίο Ο.Ελύτη,βάζω μερικές σκέψεις και συναισθήματα σε μία σειρά.....
Η Ελλάδα είναι το άσπρο και το κυανό...είναι ένα απέραντο βαθύ γαλάζιο από θάλασσα και ουρανό,ένα ολόλευκο από τα νησιά μας και τα σύννεφα.....χρώματα που δεν τα βρίσκει κανείς εύκολα σε καμμιά άλλη χώρα του κόσμου να σου παρέχονται τόσο απλόχερα,τόσο αβίαστα που σου γίνονται απαραίτητα για την ανάταση και την αγαλλίαση της ψυχής σου,κάθε φορά που νιώθεις προβλήματα να σε κυκλώνουν και να σε βαραίνουν. Το κουβαλάς μέσα σου αυτό το φως και αναπολείς τις μέρες που το ένιωθες να σου χαιδεύει το πρόσωπο, αν ψάξεις ακόμα πιο βαθιά μπορείς να νιώσεις τη θάλασσα να σου χαιδεύει τα πόδια,τον ήλιο να σου καίει το πρόσωπο, στη μύτη σου να έρχονται η αλμύρα και η υγρασία και να τα μάτια σου να γεμίζουν από τοπία με μπλέ και άσπρο...και τότε χαλαρώνεις, τότε ξέρεις οτι είσαι "σπίτι σου", οτι γύρισες στην πατρίδα. Κι όλα τ'άλλα μοιάζουν μικρά κι ασήμαντα, όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, είσαι σπίτι...όλα θα πάνε καλά, σαν τον γίγαντα Ανταίο που έπαιρνε τη δύναμή του από τη γη.....
Δεν έχει σημασία που ζεις,σε ποιά χώρα δουλεύεις, γυρνάς πάντα πίσω να πατήσεις αυτή τη γη....
Δεν έχει σημασία τι είναι αυτό που σε κρατάει μακριά,σαν ένας σύγχρονος Οδυσσέας γυρνάς πίσω στη Ιθάκη σου, να δεις το σπίτι σου ακόμα κι αν αυτός ο νόστος είναι σύντομος.
Είναι πραγματικά περίεργος και άρρηκτος ο δεσμός μας με την πατρίδα μας. Νιώθουμε τα στραβά, κατακρίνουμε τα δεδομένα, τη λυπόμαστε ,ίσως, για το πως έχει καταντήσει, ωστόσο πάντα γυρνάμε εκεί, δεν κόβουμε ποτέ εντελώς τον ομφάλιο λώρο.
Την αγαπάμε,την πονάμε κι ενώ μεταξύ μας την κακολογούμε, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν ξένο να κάνει το ίδιο γιατι εμείς τα λέμε από αγάπη.
Βρίσκομαι,λοιπόν, στο εξωτερικό και το κεφάλι μου πάει να σπάσει από προβλήματα και αποφάσεις που πρέπει να παρθούν άμεσα....και η πρώτη μου σκέψη είναι, να γυρίσω Ελλάδα,εκεί θα σκεφτώ τι θα κάνω,εκεί θα βρω τη λύση. Με κοιτάει και το έτερο ήμισυ και απορεί...μα,καλά εσύ δεν έλεγες οτι δε θέλεις να ζήσεις εκεί; Τι σ'έπιασε ξαφνικά;
"Που να καταλάβεις εσύ...!" μουρμουράω στα ελληνικά και αγνοώ τις ερωτήσεις του....και όταν μετά απο καμμιά ώρα γυρνάω και ψάχνω για εισιτήριο στο ιντερνέτ, εκεί ξεσπάει τόση ώρα σου μιλάω κι εσύ δε μ'ακούς.....τι έπαθες πάλι;
"Παίζει με το άσπρο και το κυανό η ψυχή μου".......

"Η σπαρτιάτικη ηθική των Ελλήνων..."

Πέμπτη πρωί...τι πρωί δηλαδή μεσημεράκι είναι....
Η Κωνσταντινούπολη, μια αεικίνητη μέλισσα, μου φέρνει τη βοή της, τη μυρωδιά της από το παραθυρό μου στις αισθήσεις μου...και με ταξιδεύει...ταξιδεύουν τα μάτια του μυαλού μου πάνω σε φτερά φαντασίας και ονείρου....
Αν κλείσω σφιχτά τα μάτια μπορώ ν'ακούσω φωνές και διάφορες γλώσσες να μιλάνε, μπορώ να δω τον ιμάμη μαζί με τον ραββίνο να συζητάνε και ζω αυτό το θαύμα που ονομάζεται αρμονική συμβίωση...αλλά σε μια πόλη που κυριαρχούσαν τόσοι Έλληνες, πώς αυτοί οι Έλληνες, οι "Ρωμιοί" έμειναν απ'έξω;
Όλοι ρίχνουμε το φταίξιμο στην πολιτική και σχεδόν όλοι στους Τούρκους και στο άσβεστο μίσος που συνδέει τους δύο λαούς.
Μήπως,όμως, δεν είναι εκατό τοις εκατό αυτός ο λόγος που εξοστρακιστήκαμε από τη Βασιλεύουσα;
Μέσα στην ιστορία την τοπική βλέπει κανείς οτι οι Έλληνες ποτέ δε θέλησαν να αναμιχθούν με κανέναν άλλο λαό. Εδώ,συγκεκριμένα, οι Έλληνες είχαν τις δικές τους γειτονιές,παντρεύονταν μόνο με άλλους Έλληνες και είχαν στενούς φίλους άλλους Έλληνες. Πήγαιναν μόνο στις ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες, κι ας υπήρχαν αρμένικες ή βουλγάρικες ή ρουμάνικες ορθόδοξες εκκλησίες δίπλα στο σπίτι τους.
Ακόμα και τώρα, μέσα στη χώρα μας, οι μετανάστες αντιμετωπίζουν μια εχθρότητα από τους ντόπιους. Οι ξένοι που έρχονται να δουλέψουν μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εξελληνίζονται ή γυρνάνε πίσω στην πατρίδα τους με απορία γιατί έκαναν τόσες λίγες φιλίες με Έλληνες....
Κρατάμε,όπως βλέπει κανείς, τη σπαρτιατική ηθική της "ξενηλασίας", το ομόαιμο με ευβλάβεια, προς Θεού μη τύχει και χαθεί ο πολιτισμός μας!!!!!
Στο εξωτερικό εντωμεταξύ είμαστε εντελώς διαφορετικοί!!! Αγαπάμε τους ξένους, τους φιλοξενούμε στα σπίτια μας και γινόμαστε φίλοι μαζί τους.....τους δείχνουμε τα καλύτερα σημεία της κουλτούρας μας και δε διστάζουμε να τους προσκαλέσουμε και στον τόπο μας να έρθουν να θαυμάσουν!!!!!! Και μυστικά προσεύχονται οι γονείς μας εκεί που βρισκόμαστε να βρούμε ένα "καλό" παιδί, Έλληνα φυσικά, να παντρευτούμε...
Προς τι αυτή η λογική ποτέ μου δεν κατάλαβα....
Συμφωνώ οτι έχουμε πίσω μας μια τεράστια ιστορία κι έναν απαράμιλλο πολιτισμό, μια μοναδική γλώσσα και ένα ακόμα πιο μοναδικό ταμπεραμέντο. Και όλα αυτά συντελούν στο να κουβαλάμε ένα βάρος στους ώμους μας, που χρέος μας είναι να το παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Μ'ανησυχεί οτι το παραδίνουμε με προκαταλείψεις, με φοβίες, με μίση....
Κι αφού αποφασίσαμε να μοιάσουμε τους ένδοξους προγόνους μας, γιατί δε μιμούμαστε τους Αθηναίους που είχαν ανοιχτό τον πολιτισμό τους σε όλους τους λαούς ή τον Μέγα Αλέξανδρο που ενώ κατέκτησε τον μισό υπαρκτό κόσμο και προώθησε τον Ελλαδικό πολιτισμό και σεβάστηκε τους κατακτημένους λαούς;
Ας επιδείξουμε μεγαλείο πολιτισμού αλλά και μεγαλείο ψυχής....
Αφού κατά βάθος δεν είμαστε κακοί, φοβισμένοι είμαστε οτι χάνεται οτι χτίσαμε μέσα στους αιώνες....