Στις 5.53 τα ξημερώματα....

Καλημέρα σας,
αυτό που ποτέ μου δεν κατάφερα να καταλάβω είναι πως ο κόσμος κοιμάται με άνεση τα βράδια..εγώ, προσωπικά, αν δεν έχω κάποια δουλειά το πρωί είναι αδύνατο να με πάρει ο ύπνος κι αν δε με απασχολεί και κάτι τότε...καλό ξημέρωμα. Όπως και σήμερα καλή του ώρα του εγκεφάλου μου, αρνείται σθενερά να συνεργαστεί με ο,τιδήποτε του αναθέτω. Τον έβαλα, λοιπόν, να γράφει μπας και μου κάνει τη χάρη στο τέλος να φανεί συνεργάσιμος. (Δεν το βλέπω, αλλά όσο ζω ελπίζω κι όσο ελπίζω απελπίζομαι).
Σήμερα η μέρα ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις...ξύπνησα στις 11 το πρωί (γκουχ,γκουχ καλά ντε μεσημέρι), ήπια τον καφέ μου με το πάαααασο μου, χάζεψα στο διαδίκτυο επίσης με το πάαααασο μου,πήγα στο μάθημά μου και τέλος συναντήθηκα με την ελληνική κοινότητα Κων/πόλεως! Υπέροχα, θα πείτε...
Χθες το βράδυ έγινα μάρτυρας γεγονότων που θυμίζουν far far West με καβγάδες,μαχαιρώματα και τσαμπουκάδες (αν και ωραιότατους στην όψη) αστυνομικούς! Ένας διανοητικά καθυστερημένος μέθυσος της γειτονιάς πήγε να κάνει παρατήρηση σε καπνίζοντα Αμερικανό εκδιωχθέντα από της οικίας του λόγω του οτι η precious σύζυγος απαγορεύει το κάπνισμα εντός της οικίας. Είπε ο ένας,χειρονόμησε ο άλλος, ξαναείπε ο πρώτος και πήγε να χειροδικήσει ο δεύτερος...τραβάει,που λέτε, ένα συμπαθέστατο μαχαιράκι ο μεθυσμένος πλην βαθύτατα προσβεβλημένος κύριος με σκοπό να εξαναγκάσει τον Αμερικάνο να επιστρέψει στην οικία του...δε χρειάζεται νομίζω να σας διηγηθώ τη συνέχεια...
Η κατά τα άλλα ήσυχη μέρα μου διανθίστηκε με το σκάσιμο ενός λάστιχου στο διπλανό δρομάκι που μου προκάλεσε πολλαπλά εγκεφαλικά κι εμφράγματα στην ανάμνηση των χθεσινοβραδινών γεγονότων και σα να μην έφτανε αυτό..χτυπούσε σα τρελό το κινητό τηλέφωνο κατά τη διάρκεια του μαθήματος καλώντας με με απεγνωσμένο SOS η λατρευτή εν Ελλάδι φίλη μου για να μου δηλώσει οτι όλοι οι άντρες είναι γουρούνια (σιγά το νέο,το μάθαμε πια!τα ίδια λεν κι αυτοί για μας) και οτι αν ποτέ ξανακολλήσει με κανένα γουρούνι του εν λόγω είδους, να της κάνω ευθανασία. Αφού συμφώνησα με βαριά καρδιά γιατί είναι σίγουρο οτι θα ξαναβρεί ένα γουρούνι, είναι τόσο γλυκά τα άτιμα!, δε θέλω να τη χάσω, πήρα το δρόμο προς το Cafe Olivia που θα συναντούσα την ελληνική κοινότητα για πρώτη φορά μετά απο 3 χρόνια στην Πόλη (καλά ρε κοπελιά μετά από 3 χρόνια το θυμήθηκες;). Η κοινότητα είναι γλυκύτατη...όλοι χαμογελαστοί, καταδεκτικοί και πρόθυμοι να σε γνωρίσουν. Μετά τη γνωστή ανάκριση ποιά είσαι,τι κάνεις γιατί δε σε ξέρουμε...κάθισα να απολαύσω έναν πικρό καφέ μετά μηνυμάτων της αγαπουλίνας μου, ο οποίος δεν μπορεί να καταλάβει γιατί μπλέκομαι με την ελληνική κοινότητα από τη στιγμή που έχω αυτόν τον ένα και μοναδικό άντρακλα στη ζωή μου..ακολουθούμενο από το "καλά μετά απο 3 χρόνια το θυμήθηκες;"
Ε,ναι ρε παιδιά μετά από 3 χρόνια το θυμήθηκα...μπα σε καλό σας...τώρα με πιάσαν τα δύσκολα, τώρα το θυμήθηκα...γιατί στα δύσκολα το θές το πατριωτάκι να σου πετάξει καμμιά ατάκα του τύπου "μη σε νοιάζει κοπελάρα μου, πες το εσύ κι εμείς κάτι θα κάνουμε" (αλήθεια το κοπελάρα πως μεταφράζεται; μάλλον δε μεταφράζεται...) κι ας είναι και γουρούνι σύμφωνα με τη φίλτατη φίλη μου! Γιατί όπου μαζεύονται πολλοί Έλληνες ακούς εκείνη την ευλογημένη φασαρία που ξεχωρίζουν οι καθησυχαστικές φράσεις "τι λές ρε μαλάκα τώρα,σοβαρά;" "αστο να πάει λέμε,θα τσουλήσει από μόνο του" και το αγαπημένο μου "τι θα πάρει η κοπελιά;" Των ομματιών της να γυρίσει Ελλάδα μακάρι Θεέ μου μου ήρθε να του πω αλλά κρατήθηκα...όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί μέσα μου ξέρω οτι όταν γυρίζω και ζω για κάποιο λόγο εκεί, η λατρευτή μου πατρίδα πάντα θα βρει έναν τρόπο να με πληγώσει...προς το παρόν που ήρθαν τα ζόρια πάω να λουφάξω στην αγκαλιά της για να παρηγορηθώ!