Να παίζει με το άσπρο και το κυανό η ψυχή μου....

Τολμώντας να αντιγράψω τον σπουδαίο Ο.Ελύτη,βάζω μερικές σκέψεις και συναισθήματα σε μία σειρά.....
Η Ελλάδα είναι το άσπρο και το κυανό...είναι ένα απέραντο βαθύ γαλάζιο από θάλασσα και ουρανό,ένα ολόλευκο από τα νησιά μας και τα σύννεφα.....χρώματα που δεν τα βρίσκει κανείς εύκολα σε καμμιά άλλη χώρα του κόσμου να σου παρέχονται τόσο απλόχερα,τόσο αβίαστα που σου γίνονται απαραίτητα για την ανάταση και την αγαλλίαση της ψυχής σου,κάθε φορά που νιώθεις προβλήματα να σε κυκλώνουν και να σε βαραίνουν. Το κουβαλάς μέσα σου αυτό το φως και αναπολείς τις μέρες που το ένιωθες να σου χαιδεύει το πρόσωπο, αν ψάξεις ακόμα πιο βαθιά μπορείς να νιώσεις τη θάλασσα να σου χαιδεύει τα πόδια,τον ήλιο να σου καίει το πρόσωπο, στη μύτη σου να έρχονται η αλμύρα και η υγρασία και να τα μάτια σου να γεμίζουν από τοπία με μπλέ και άσπρο...και τότε χαλαρώνεις, τότε ξέρεις οτι είσαι "σπίτι σου", οτι γύρισες στην πατρίδα. Κι όλα τ'άλλα μοιάζουν μικρά κι ασήμαντα, όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, είσαι σπίτι...όλα θα πάνε καλά, σαν τον γίγαντα Ανταίο που έπαιρνε τη δύναμή του από τη γη.....
Δεν έχει σημασία που ζεις,σε ποιά χώρα δουλεύεις, γυρνάς πάντα πίσω να πατήσεις αυτή τη γη....
Δεν έχει σημασία τι είναι αυτό που σε κρατάει μακριά,σαν ένας σύγχρονος Οδυσσέας γυρνάς πίσω στη Ιθάκη σου, να δεις το σπίτι σου ακόμα κι αν αυτός ο νόστος είναι σύντομος.
Είναι πραγματικά περίεργος και άρρηκτος ο δεσμός μας με την πατρίδα μας. Νιώθουμε τα στραβά, κατακρίνουμε τα δεδομένα, τη λυπόμαστε ,ίσως, για το πως έχει καταντήσει, ωστόσο πάντα γυρνάμε εκεί, δεν κόβουμε ποτέ εντελώς τον ομφάλιο λώρο.
Την αγαπάμε,την πονάμε κι ενώ μεταξύ μας την κακολογούμε, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν ξένο να κάνει το ίδιο γιατι εμείς τα λέμε από αγάπη.
Βρίσκομαι,λοιπόν, στο εξωτερικό και το κεφάλι μου πάει να σπάσει από προβλήματα και αποφάσεις που πρέπει να παρθούν άμεσα....και η πρώτη μου σκέψη είναι, να γυρίσω Ελλάδα,εκεί θα σκεφτώ τι θα κάνω,εκεί θα βρω τη λύση. Με κοιτάει και το έτερο ήμισυ και απορεί...μα,καλά εσύ δεν έλεγες οτι δε θέλεις να ζήσεις εκεί; Τι σ'έπιασε ξαφνικά;
"Που να καταλάβεις εσύ...!" μουρμουράω στα ελληνικά και αγνοώ τις ερωτήσεις του....και όταν μετά απο καμμιά ώρα γυρνάω και ψάχνω για εισιτήριο στο ιντερνέτ, εκεί ξεσπάει τόση ώρα σου μιλάω κι εσύ δε μ'ακούς.....τι έπαθες πάλι;
"Παίζει με το άσπρο και το κυανό η ψυχή μου".......

"Η σπαρτιάτικη ηθική των Ελλήνων..."

Πέμπτη πρωί...τι πρωί δηλαδή μεσημεράκι είναι....
Η Κωνσταντινούπολη, μια αεικίνητη μέλισσα, μου φέρνει τη βοή της, τη μυρωδιά της από το παραθυρό μου στις αισθήσεις μου...και με ταξιδεύει...ταξιδεύουν τα μάτια του μυαλού μου πάνω σε φτερά φαντασίας και ονείρου....
Αν κλείσω σφιχτά τα μάτια μπορώ ν'ακούσω φωνές και διάφορες γλώσσες να μιλάνε, μπορώ να δω τον ιμάμη μαζί με τον ραββίνο να συζητάνε και ζω αυτό το θαύμα που ονομάζεται αρμονική συμβίωση...αλλά σε μια πόλη που κυριαρχούσαν τόσοι Έλληνες, πώς αυτοί οι Έλληνες, οι "Ρωμιοί" έμειναν απ'έξω;
Όλοι ρίχνουμε το φταίξιμο στην πολιτική και σχεδόν όλοι στους Τούρκους και στο άσβεστο μίσος που συνδέει τους δύο λαούς.
Μήπως,όμως, δεν είναι εκατό τοις εκατό αυτός ο λόγος που εξοστρακιστήκαμε από τη Βασιλεύουσα;
Μέσα στην ιστορία την τοπική βλέπει κανείς οτι οι Έλληνες ποτέ δε θέλησαν να αναμιχθούν με κανέναν άλλο λαό. Εδώ,συγκεκριμένα, οι Έλληνες είχαν τις δικές τους γειτονιές,παντρεύονταν μόνο με άλλους Έλληνες και είχαν στενούς φίλους άλλους Έλληνες. Πήγαιναν μόνο στις ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες, κι ας υπήρχαν αρμένικες ή βουλγάρικες ή ρουμάνικες ορθόδοξες εκκλησίες δίπλα στο σπίτι τους.
Ακόμα και τώρα, μέσα στη χώρα μας, οι μετανάστες αντιμετωπίζουν μια εχθρότητα από τους ντόπιους. Οι ξένοι που έρχονται να δουλέψουν μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εξελληνίζονται ή γυρνάνε πίσω στην πατρίδα τους με απορία γιατί έκαναν τόσες λίγες φιλίες με Έλληνες....
Κρατάμε,όπως βλέπει κανείς, τη σπαρτιατική ηθική της "ξενηλασίας", το ομόαιμο με ευβλάβεια, προς Θεού μη τύχει και χαθεί ο πολιτισμός μας!!!!!
Στο εξωτερικό εντωμεταξύ είμαστε εντελώς διαφορετικοί!!! Αγαπάμε τους ξένους, τους φιλοξενούμε στα σπίτια μας και γινόμαστε φίλοι μαζί τους.....τους δείχνουμε τα καλύτερα σημεία της κουλτούρας μας και δε διστάζουμε να τους προσκαλέσουμε και στον τόπο μας να έρθουν να θαυμάσουν!!!!!! Και μυστικά προσεύχονται οι γονείς μας εκεί που βρισκόμαστε να βρούμε ένα "καλό" παιδί, Έλληνα φυσικά, να παντρευτούμε...
Προς τι αυτή η λογική ποτέ μου δεν κατάλαβα....
Συμφωνώ οτι έχουμε πίσω μας μια τεράστια ιστορία κι έναν απαράμιλλο πολιτισμό, μια μοναδική γλώσσα και ένα ακόμα πιο μοναδικό ταμπεραμέντο. Και όλα αυτά συντελούν στο να κουβαλάμε ένα βάρος στους ώμους μας, που χρέος μας είναι να το παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Μ'ανησυχεί οτι το παραδίνουμε με προκαταλείψεις, με φοβίες, με μίση....
Κι αφού αποφασίσαμε να μοιάσουμε τους ένδοξους προγόνους μας, γιατί δε μιμούμαστε τους Αθηναίους που είχαν ανοιχτό τον πολιτισμό τους σε όλους τους λαούς ή τον Μέγα Αλέξανδρο που ενώ κατέκτησε τον μισό υπαρκτό κόσμο και προώθησε τον Ελλαδικό πολιτισμό και σεβάστηκε τους κατακτημένους λαούς;
Ας επιδείξουμε μεγαλείο πολιτισμού αλλά και μεγαλείο ψυχής....
Αφού κατά βάθος δεν είμαστε κακοί, φοβισμένοι είμαστε οτι χάνεται οτι χτίσαμε μέσα στους αιώνες....

Τίς Πταίει;

Τετάρτη πρωί...
Πάω στη δουλεία κατσούφα παρόλο που κίνηση δεν είχε στο δρόμο, ούτε κανείς τόλμησε να απειλήσει το ζωτικό χώρο του ποδηλάτου μου (σπάνιο γεγονός στο κεντρικό Λονδίνο).

Λόγος? Το απαράδεκτο παιχνίδι της εθνικής με τη Σουιδία... μια κατσουφιά ... μια ξινίλα .. μια χολή γενικότερη...

Κλασσικά, βάζω ραδιόφωνο για να αντέξω ακόμη μία μέρα ανάλυσης επιχειρηματικών δεδομένων... και εκεί εκεί ως από μηχανής θεός (και τη μηχανής άλλοστε! Τελευταίας τεχνολογίας!) έρχετε η λύση του αινίγματος...

Μην έφταιγε ο Δέλλας; Μην ο Νικοπολίδης;

Μήτε ο Δέλλας έφταιγε μήτε ο Νικοπολίδης.
Μον' έφταιγε ο Παπαχελάς που 'χε εκπομπή στο άλλο...

Τι θέλει να πει η λαϊκή μούσα θα μου πείτε... Καθώς έμαθα από την πλήρως ενημερωμένη ελληνική ραδιοφωνία ο κ. Παπαχελάς είχε συνέντευξη ταυτόχρονα με τον αγώνα σε αντίπαλλο κανάλι... ποιον λέτε;

Από μι αρχίζει δεν το λεμε εδώ μην εχουμε την κατάντια της εθνικής ημών...

Κυκλοφορεί στην πιάτσα με τα εξής ονόματα: Δρακουμέλ, ο Γκαντέμης, ο Επίτιμος, ο Αποστάτης (μάθε παιδί μου ιστορία!), ο "θα μας θάψει όλους", ο "δενλεειναπεθάνειογκαντέμης" (ιντερνετικό αυτό κάπου το πήρε το μάτι μου και το έκλεψα, χρεώστε με για το κοπι-ράιτ), ο έξωαπόδω ή απλά... "The one who must not be named..."

Μα δεν ξεφορτίζει ποτέ η γκαντεμιά;;;

Δεν σερβίρουμε ακόμη...

Μόλις ανοίξαμε το μαγαζί. Ακόμη το στήνουμε, καρέκλες τραπέζια και τα συναφή.

Σύντομα και μεζέδες!