"Η σπαρτιάτικη ηθική των Ελλήνων..."

Πέμπτη πρωί...τι πρωί δηλαδή μεσημεράκι είναι....
Η Κωνσταντινούπολη, μια αεικίνητη μέλισσα, μου φέρνει τη βοή της, τη μυρωδιά της από το παραθυρό μου στις αισθήσεις μου...και με ταξιδεύει...ταξιδεύουν τα μάτια του μυαλού μου πάνω σε φτερά φαντασίας και ονείρου....
Αν κλείσω σφιχτά τα μάτια μπορώ ν'ακούσω φωνές και διάφορες γλώσσες να μιλάνε, μπορώ να δω τον ιμάμη μαζί με τον ραββίνο να συζητάνε και ζω αυτό το θαύμα που ονομάζεται αρμονική συμβίωση...αλλά σε μια πόλη που κυριαρχούσαν τόσοι Έλληνες, πώς αυτοί οι Έλληνες, οι "Ρωμιοί" έμειναν απ'έξω;
Όλοι ρίχνουμε το φταίξιμο στην πολιτική και σχεδόν όλοι στους Τούρκους και στο άσβεστο μίσος που συνδέει τους δύο λαούς.
Μήπως,όμως, δεν είναι εκατό τοις εκατό αυτός ο λόγος που εξοστρακιστήκαμε από τη Βασιλεύουσα;
Μέσα στην ιστορία την τοπική βλέπει κανείς οτι οι Έλληνες ποτέ δε θέλησαν να αναμιχθούν με κανέναν άλλο λαό. Εδώ,συγκεκριμένα, οι Έλληνες είχαν τις δικές τους γειτονιές,παντρεύονταν μόνο με άλλους Έλληνες και είχαν στενούς φίλους άλλους Έλληνες. Πήγαιναν μόνο στις ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες, κι ας υπήρχαν αρμένικες ή βουλγάρικες ή ρουμάνικες ορθόδοξες εκκλησίες δίπλα στο σπίτι τους.
Ακόμα και τώρα, μέσα στη χώρα μας, οι μετανάστες αντιμετωπίζουν μια εχθρότητα από τους ντόπιους. Οι ξένοι που έρχονται να δουλέψουν μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εξελληνίζονται ή γυρνάνε πίσω στην πατρίδα τους με απορία γιατί έκαναν τόσες λίγες φιλίες με Έλληνες....
Κρατάμε,όπως βλέπει κανείς, τη σπαρτιατική ηθική της "ξενηλασίας", το ομόαιμο με ευβλάβεια, προς Θεού μη τύχει και χαθεί ο πολιτισμός μας!!!!!
Στο εξωτερικό εντωμεταξύ είμαστε εντελώς διαφορετικοί!!! Αγαπάμε τους ξένους, τους φιλοξενούμε στα σπίτια μας και γινόμαστε φίλοι μαζί τους.....τους δείχνουμε τα καλύτερα σημεία της κουλτούρας μας και δε διστάζουμε να τους προσκαλέσουμε και στον τόπο μας να έρθουν να θαυμάσουν!!!!!! Και μυστικά προσεύχονται οι γονείς μας εκεί που βρισκόμαστε να βρούμε ένα "καλό" παιδί, Έλληνα φυσικά, να παντρευτούμε...
Προς τι αυτή η λογική ποτέ μου δεν κατάλαβα....
Συμφωνώ οτι έχουμε πίσω μας μια τεράστια ιστορία κι έναν απαράμιλλο πολιτισμό, μια μοναδική γλώσσα και ένα ακόμα πιο μοναδικό ταμπεραμέντο. Και όλα αυτά συντελούν στο να κουβαλάμε ένα βάρος στους ώμους μας, που χρέος μας είναι να το παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Μ'ανησυχεί οτι το παραδίνουμε με προκαταλείψεις, με φοβίες, με μίση....
Κι αφού αποφασίσαμε να μοιάσουμε τους ένδοξους προγόνους μας, γιατί δε μιμούμαστε τους Αθηναίους που είχαν ανοιχτό τον πολιτισμό τους σε όλους τους λαούς ή τον Μέγα Αλέξανδρο που ενώ κατέκτησε τον μισό υπαρκτό κόσμο και προώθησε τον Ελλαδικό πολιτισμό και σεβάστηκε τους κατακτημένους λαούς;
Ας επιδείξουμε μεγαλείο πολιτισμού αλλά και μεγαλείο ψυχής....
Αφού κατά βάθος δεν είμαστε κακοί, φοβισμένοι είμαστε οτι χάνεται οτι χτίσαμε μέσα στους αιώνες....