Η ατέλειωτη περιπέτεια ενός προσκυνητή των σπουδών!

Τις βασικές μου σπουδές τις έκανα στην Ελλάδα...στη Θεσσαλονίκη και μου άρεσε πολύ...φυσικά το πανεπιστήμιο ήταν ανοργάνωτο,οι καταλήψεις έδιναν κι έπαιρναν αλλά ήταν 4 φανταστικά χρόνια...
Μετά όταν αποφάσισα να βγω στην αγορά εργασίας συνειδητοποίησα οτι το πανεπιστήμιο και οι σπουδές μου δεν ήταν αρκετές για να βρω μια "αξιοπρεπή" δουλειά και οτι έπρεπε ή να δώσω ΑΣΕΠ (φριχτή εμπειρία,πιστέψτε με) ή να βρω ένα μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο ΑΠΘ ή να πάρω τα μπογαλάκια μου και να πάω σε μιαν άλλη χώρα με ιδιωτικά πανεπιστήμια και να κάνω το μεταπτυχιακό μου εκεί. Ο ΑΣΕΠ όπως προείπα υπήρξε μια ψυχοφθόρα εμπειρία, στο Αριστοτέλειο χρειαζόμουν "μέσον" για τα καλά μεταπτυχιακά επομένως οι πολλαπλές μου επιλογές στην ουσία ήταν μία καθόλου επιθυμητή αλλά ευδιάκριτη.
Μετά ήρθε ο έρωτας...γνώρισα έναν Τούρκο,τον ερωτεύτηκα,με ερωτεύτηκε και κουρασμένη άπό τα ατελείωτα σύρε-έλα στην Κων/πολη αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στα εκεί αγγλόφωνα πανεπιστήμια και να συνδυάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου,έρωτα και σπουδές!
Εκεί ξεκινούν και οι περιπέτειες.....το πανεπιστήμιο εκεί οργανωμένο καλύτερα κατά μακρόν από το ΑΠΘ,ενώ τα μαθήματα γίνονται στα αγγλικά,η γλώσσα επικοινωνίας με γραμματείες και λοιπούς φορείς είναι η τουρκική!!! Μετά απο αγώνες κι αγωνίες και με τη βοήθεια του έρωτος,φυσικά κατάφερα να μάθω τη γλώσσα και να μπορώ να ανταλλάξω 5-6 βασικές κουβέντες με τη γραμματεία.
Επίσης,οι ανακοινώσεις γίνονται μέσω internet και μία φτωχή φοιτητριούλα του ΑΠΘ που έχει συνηθίσει να τα βρίσκει όλα τοιχοκολλημένα στη γραμματεία έχασε την έναρξη των μαθημάτων..(να το πω βλακεία;;έστω...δεκτό!)
Οι καθηγητές θεωρούν αυτονόητο οτι ένας φοιτητής ξέρει τι θέλει,ξέρει να γράφει εργασίες και να χρησιμοποιεί την e-library για έρευνα. Εγώ δεν είχα ιδέα τι μπορώ να κάνω με το μεταπτυχιακό που πάσχιζα να πάρω,εργασία στο Αριστοτέλειο δεν με έβαλαν να γράψω ποτέ(ς) και το e-library το ανακάλυψα τυχαία παίζοντας με το επίσημο website(ιστιοσελίδα) του πανεπιστημίου πάνω σε μια κρίση βαρεμάρας!!!
Πρέπει ν'ακούγομαι φοβερά ηλίθια και άσχετη αλλά για μένα όλα υπήρξαν μια πρωτόγνωρη εμπειρία...τώρα που το πρώτο κομμάτι της περιπέτειας φτάνει στο τέλος του και έρχεται το δεύτερο, αυτό του διαδακτορικού, έχω αρχίσει να φοβάμαι...τί άλλο θα δουν τα ωραία και μεγάλα μου μάτια;
Το πανεπιστήμιο που διάλεξα βρίσκεται στην Ιταλία και η μετακόμιση φαντάζει πιο εύκολη από την προσαρμογή στο σύστημα του ίδιου του πανεπιστημίου...
Μα καλά...φωνάζουμε και τσιρίζουμε για δωρεάν παιδεία και κανείς μα κανείς δεν αναρωτιέται τι στο καλό μας προσφέρει αυτή η δωρεάν παιδεία! Είναι δυνατόν ενώ οι θεωρητική μας κατάρτιση είναι καλή (πράγματι είναι καλή) να υστερούμε σε οργάνωση και σε τεχνικές γνώσεις;
Να διορθωθεί παρακαλώ αυτό γιατί αδικούνται τα ελληνικά πανεπιστήμια. Οι Τούρκοι αποδείχτηκαν πιο οργανωμένοι απο εμάς που περνιόμαστε και για "Ευρωπαίοι". Συν το οτι χρειάζεται κι ένας πραγματικός επαγγελματικός προσανατολισμός για το πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα πτυχία που παίρνουμε μετά από τόσο κόπο και τρόμο πανελληνίων εξετάσεων.
Και η περιπέτεια συνεχίζεται....